--Babciu, czy weźmiecie mnie na wakacje w Bieszczady? -- zapytała pierwszego wakacyjnego dnia.
-- Już rozmawiałam z dziadkiem, zgodził się. -- dodała szybko, bojąc się, że babcia odmówi.
-- Ja wiem, że chciałabyś z nami w chacie spędzić wakacje, ja też bym tego chciała, ale !!!! -- tu babcia zwiesiła głos i zrobiła bardzo tajemniczą minę.
-- No , powiedz o co chodzi, bo zdechnę z ciekawości. -- Jula prosząco popatrzyła w babcine oczy.
-- Nie zdechniesz, bo tak się mówi o umierających zwierzątkach, ale nie o ludziach. -- odpowiedziała babcia smarując powidłami naleśniki, za którymi Jula przepada.
-- No, przecież wiem, tak tylko powiedziałam. -- przekomarzała się -- Ale też wiem, że już niedługo wyjeżdżacie , a ja zostanę w tym głupim mieście.
-- Zanim odpowiem ci na to pytanie, musisz wysłuchać pewnej opowieści.
-- No dobrze, jak musisz znowu coś wymyślać, to opowiadaj, ale ja wiem, że to tylko wymówki, bo nie chcesz mi dać konkretnej odpowiedzi.
-- No to słuchaj. Za górami , lasami , dolinami i morzami jest dziwny kraj. Mieszkają tam małe i duże tęsknotki i smuteczki. Niektóre są maleńkie, takie jak małe dzidziusie, a inne ogromne, zwaliste i stare jak dinozaury. W krainie tej często pada obfity deszcz. Najwięcej tego deszczu jest późnym wieczorem i nocą. Nikt nigdy tutaj nie zaznał słońca, bo chmury przykrywają niebo. Czasami przejaśnia się, ale tylko na moment, gdy nagle jakiś smuteczek dostaje do skrzynki na listy ogromną złotą kopertę. Zabiera ją do swojego domku, otwiera. Po otwarciu koperty cały jego domek rozjaśnia się barwami tęczy, a smuteczek od razu zaczyna się pakować w wielką kraciastą torbę. Wyjeżdża najbliższym pojazdem, jaki przybywa do krainy. I nikt go już później nie widzi. Ale kraina nie wyludnia się. Na jego miejsce przybywa inna tęsknotka lub inny smuteczek i nigdy dotąd w krainie nie brakowało mieszkańców, choć to bardzo smutny i ponury kraj. A wiesz dlaczego opowiadam ci o tej historii ?
-- Przecież taka głupia, to nie jestem. Wiem dobrze. Ale chcę, abyś ty powiedziała mi dlaczego opowiadasz mi jakąś głupią bajkę, a nie dajesz odpowiedzi, czy zabierzesz mnie na wakacje.
-- A bo chciałam tobie powiedzieć, że i ty dokładasz się do tego, aby kraj bez słońca i uśmiechu
zawsze miał dość mieszkańców.
-- A jaki to ma związek z moim wyjazdem? -- zapytała Julka, wcinając ze smakiem drugiego naleśnika.
-- Aleś ty niemądra! -- wtrąciła się do rozmowy Maja, młodsza siostra Julii. -- przypomnij sobie
ostatni nocleg u babci i dziadka. A kto wył jak pawian i płakał, że tęskni za mamą? Ja przez ciebie nie mogłam usnąć. Ja nie bałam się, prawda babciu?
Maja podniosła dumnie brodę do góry i spojrzała na babcię.
-- Czy też mogę naleśnika, ale pustego? -- zapytała.
-- Prawda, kochanie. Ty nie bałaś się , bo nie było czego. Ale Jula też się nie bała, tylko trochę tęskniła za mamą i tatą. Tak to już czasem jest. Jedni wytrzymują spanie u babi i dziadka i nie boją się, a inni tęsknią za rodzicami, nawet jak ich niedawno widzieli i jest im wieczorem smutno, bo mama i tata nie przytulą, nie dadzą buziaka. Juli widać buziak od babci nie wystarcza. -- tłumaczyła babcia nakładając złoty krążek naleśnika na talerz.
-- I właśnie o tym chcę ci powiedzieć, opowiadając historię o krainie smuteczków. Bieszczady są daleko i tata nie mógłby za chwilę przyjechać, aby zabrać cię do domu. Musiałabyś czekać całą noc i cały dzień. Czy wiesz ilu nowych mieszkańców przybyłoby w tym czasie do tej krainy?
-- No właśnie. Byłoby przeludnienie, przesmucenie i powódź od nadmiaru deszczu. I co byś wtedy narobiła? -- zapytała Julkę Maja i rozłożyła rozpaczliwym gestem obie dłonie.
-- Do naszego wyjazdu jeszcze miesiąc. Proponuję, abyś ćwiczyła samotne spanie. Nie wędruj nocą do łóżka mamy. Sprawdzimy też parę noclegów u nas i wtedy porozmawiamy o wakacjach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz